Vrijwilliger in de spotlight: Marlies Leegwater

Wie is Marlies Leegwater?

Marlies is geboren in Amsterdam, woonde in Eindhoven en bracht haar middelbare schooltijd door in Rotterdam. Ze woont nu in Zoetermeer. Van 1971 tot 1974 werkte ze samen met haar man Ton in Kenia. “Daar realiseerde ik me dat je een cultuurproduct bent als Nederlander. Sindsdien voelen we ons wereldburgers.”

Beiden zijn bioloog. Marlies werkte onder andere in een laboratorium met insecten uit Kenia, gaf voedingsleer en les op de avondschool en de Moeder-MAVO. Ze publiceerde artikelen, promoveerde en schreef een boekje over lactose-intolerantie en aardappelexport. Later werkte ze bij het Ministerie van Onderwijs, waar ze zich inzette om binnen ontwikkelingssamenwerking meer aandacht en middelen voor onderwijs te krijgen.

Samen kregen Ton en Marlies twee dochters, een pleegzoon en inmiddels vier kleinkinderen. Buiten zijn speelt altijd een belangrijke rol in haar leven. Ze doet ook vrijwilligerswerk bij Natuurmonumenten in het buitenbeheer.

Hoe kwam je bij Nivon terecht?

Via de familie van Ton, die twee keer per jaar samenkomt, kwamen ze bij De Banjaert terecht. Ze zochten een groepshuis waar je zelf kunt koken. “Daar hoorde ik dat het hele huis op vrijwilligers draaide. Ik dacht meteen: Nivon is een mooie vereniging en iets om na mijn pensioen te doen.”

“In 2012 wilde ik geld doneren aan Nivon, maar dat kon ik toen niet vinden. Toen dacht ik: dan worden Ton en ik gewoon lid.” Na haar pensioen in 2013 meldde Marlies zich bij het gastteam van de afdeling Zuid-Holland West. Ze wilde graag huiswacht worden, bij voorkeur op fietsafstand. Via de algemene ledenvergadering van Nivon Zuid-Holland West werd haar naam doorgegeven, en zo begonnen Ton en zij in het August Rijtsmahuis in Hoek van Holland. In 2014 startten ze als huiswacht op De Kleine Rug in Dordrecht. “Daar moesten we leren varen. Ik werd er heel fanatiek in en ben nu schipper. Ik haalde mijn vaarbewijs omdat ik de regels goed wilde leren.”

Nivon speelt inmiddels een grote rol in haar leven, zowel als huiswacht als binnen de afdeling. Met de kleinkinderen gaan ze nog altijd regelmatig naar Nivon-huizen. “Ze vinden het nog steeds geweldig.”

Wat zijn je werkzaamheden en hoeveel tijd kost het je?

Marlies besteedt ongeveer 24 uur per week aan Nivon: drie uur aan bestuurswerk en circa 21 uur aan het gastteam van Nivon Zuid-Holland West. Ze verstuurt de nieuwsbrief, ontwikkelt en bereidt activiteiten voor, helpt bij de uitvoering en beheert de opgaves. Acht nieuwsbrieven worden op papier verstuurd naar mensen zonder computer; 2.500 per e-mail.

Sinds 2017 is ze voorzitter van Nivon ZHW. “Ik zorg ervoor dat de afdeling goed kan blijven draaien: de algemene ledenvergadering organiseren, speldjes uitdelen, subsidies aanvragen bij de gemeente Rijswijk.” In 2026 draagt ze het voorzitterschap over, na drie termijnen van drie jaar.

Daarnaast zijn Marlies en Ton vijf weken per jaar huiswacht op De Kleine Rug. Na hun pensioen kochten ze een Volkswagenbusje dat was omgebouwd tot camper, maar dat gebruiken ze nauwelijks. “Huiswachten voelt als vakantie. We hoeven niet na te denken over waar we heen gaan of hoe we reizen. En we hoeven ook niet na te denken over hoe we de dag vullen, want dat doen de gasten voor je.”

In de zomer is het druk met kanoverhuur en overvaren; in de winter zijn er rustige dagen voor extra klussen of om lekker te lezen.

Wat vind je leuk aan het vrijwilligerswerk?

Bij alle werkzaamheden bij Nivon ontmoet ik prettige mensen. Bij het gastteam voelt het als een vriendinnen- en vriendenclub.”

Door het organiseren van activiteiten doet Marlies mee aan dingen waar ze anders nooit naartoe zou gaan, zoals yoga-achtig bewegen, mindfulness en lezingen over kunst en geschiedenis. “Wanneer ik meedoe, vind ik dat heerlijk. Dansachtige dingen doe ik graag. Lezingen over schilderijen en tentoonstellingen ervaar ik als een lust voor het oog.”

Een bijzondere herinnering komt uit een strenge winter vóór de coronatijd: “Het hele water bij De Kleine Rug was bevroren. Er was geen doorkomen aan. Met kerst moesten mensen via de dijk langs het waterleidingbedrijf komen. Dat maak je niet vaak mee.”

Ook het uitdelen van speldjes aan leden die zestig of zeventig jaar lid zijn, vindt ze waardevol: “Het is een verrijking om hen te ontmoeten.”

Marlies vindt vooral de doelstellingen van Nivon belangrijk: verbinding via natuur en cultuur. “De slogan ‘ontwikkeling, ontplooiing, ontmoeting, ontspanning’ haal ik graag aan.” Ze zet haar organisatietalent hier met plezier voor in en geniet wanneer mensen een activiteit prettig of mooi hebben gevonden.

Als huiswacht voelt ze zich op haar plek: “Ik houd ervan om gasten in een weliswaar oude, maar schone en nette omgeving te ontvangen en ik houd in de gaten of ze het naar hun zin hebben. Als er iets in mijn ogen niet goed gaat, spreek ik mensen en kinderen daarop aan, vooral met de motivering waarom ik het anders wil. Gelukkig heb ik in mijn werk bij het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap veel communicatielessen gehad, en ik heb (nog) nooit ruzie gekregen bij zoiets.”

Als gast in een Natuurvriendenhuis houdt ze ervan om het gezellig te hebben. Door haar ervaringen met de kleinkinderen in zomer- en herfstvakanties zegt ze nu soms: “It takes a Nivonhuis to raise a child”, naar het bekende gezegde ‘it takes a village to raise a child’.

Tot slot

Met haar jarenlange inzet heeft Marlies veel voor Nivon betekend. Dat is zichtbaar in alles wat ze heeft opgebouwd en ondersteund. Ze geniet van de ontmoetingen, voelt zich thuis en onderneemt door haar vrijwilligerswerk dingen die ze anders nooit zou doen. Voor Marlies is het een verrijking, en dat geldt evenzeer voor Nivon.

Ik dacht meteen: Nivon is een mooie vereniging en iets om na mijn pensioen te doen.

- Marlies Leegwater