Het Utrechtpad door de benen van Dennis Verwoert

Geschreven door: Dennis Verwoert/ Foto’s: Utrechtpad wandelgids

Het is zomer 2023 als ik besluit dat het tijd wordt om na het Betuwepad een ander streekpad te gaan lopen. Ik weet dat het Utrechtpad op slechts een paar honderd meter afstand van mijn woning langs komt en dat maakt de keuze vrij eenvoudig. Ook de verbindingen met het openbaar vervoer vanaf huis naar de verschillende etappeplaatsen waren goed te doen, dus werd het tijd om naar Utrecht te gaan.

Het begin van het Utrechtpad

De stad waar ik studeerde en derhalve de weg behoorlijk goed weet. Vanaf het centraal station wandelde ik naar de ingepakte Domtoren. Met het aantikken van het historische bouwwerk startte ik mijn tweede streekpad. Over de Oude Gracht richting station Vaartse Rijn en via mooie paden de stad uit. Het Jaagpad langs de Kromme Rijn is bekend terrein van onder andere een eerdere editie van de Nacht van de Vluchteling. Al liep ik toen in het holst van de nacht. De eerste wandeldag sloot ik af in Werkhoven en met het openbaar vervoer keerde ik terug naar huis.

Langs de Kromme rijn van Werkhoven naar Wijk bij Duurstede

De tweede wandeldag liet lang op zich wachten. Ruim vijf weken om precies te zijn. Het werd een avondwandeling van Werkhoven naar Wijk bij Duurstede, maar dan zonder het ommetje van zes kilometer langs het Amsterdam Rijnkanaal en de Prinses Irenesluizen. Ik wandelde weer vele kilometers langs de Kromme Rijn en pauzeerde in Cothen. De finish in Wijk bij Duurstede bereikte ik toen de zon langzaam maar zeker achter de horizon verdween. De auto had ik in Wijk bij Duurstede geparkeerd, dus kon ik vlot richting huis gaan.

Een deel van etappe 3 door Wijk bij Duurstede

En toen bleef het stil. Ik liep nog vele mooie wandeltochten, maar het Utrechtpad raakte een beetje vergeten. Vlak voor kerst pakte ik het weer op. Het plan was om het ommetje in Wijk bij Duurstede te lopen en daarna tot de rotonde in Leersum te gaan. Dat was qua openbaar vervoer een prima optie, maar onderweg maakte ik een rekenfout. De route naar Leersum liep ik niet en na zes kilometer was ik voor deze dag alweer klaar. Onderweg naar huis besefte ik pas waar mijn rekenfout door was veroorzaakt. Het ommetje van zes kilometer én de wandeling tot de rotonde in Leersum zouden samen circa veertien kilometer zijn, maar in mijn hoofd had ik de gehele route tot aan het Leersumse Veld en dan zou het een kleine zeventien kilometer zijn. Met het oog op een familiebijeenkomst later op de dag was dát dus net iets te veel. Maar goed …

Prachtig en modderig door de weilanden

Dag vier en het is begin januari. Wéér naar Wijk bij Duurstede en als het goed is ook voor het laatst. Nu de etappe tot aan het Leersumse veld, want daar had ik de auto geparkeerd en kon ik meerijden tot de bushalte bij de rotonde in Leersum. Hier pakte ik de bus naar Doorn en daar kon ik weer overstappen op de bus naar Wijk bij Duurstede. Inmiddels een beproefd recept. Na de start liep ik terug naar de rand van ‘Wijk’ en werd daar in verwarring gebracht door ontbrekende markeringen. De route op GPX bracht duidelijkheid. Richting Leersum was geen pijl aangebracht, maar ik moest wel die kant op. Een stuk asfalt en daarna prachtige en modderige stukken tussen weilanden door. Het was genieten. Veel te snel kwam Leersum in zicht, maar het eindpunt lag niet in het dorp zelf, maar op een (qua OV) zeer onhandige plek bij het Leersumse Veld. Ik liep door het bos waar een valwind ooit schade had veroorzaakt. Het maakte veel indruk op me.

Hoogtemeters pakken in het Leersumse Veld

Drie weken later werd het tijd voor de vijfde wandeldag. Nu met de auto wéér naar het Leersumse Veld en lopend terug naar huis. Een fijne route met de nodige hoogtemeters. Ik merkte het aan mijn tempo, want het lag wat lager dan gebruikelijk. Helaas moest ik tijdens deze etappe te vaak gebruikmaken van de GPX, want de markeringen onderweg waren te vaak niet aangebracht. De natuur was nog in winterslaap, maar gelukkig was de sneeuw van twee weken eerder alweer verdwenen.

Wandeltweedaagse over bekend terrein

Een dag later vervolgde ik het Utrechtpad vanuit huis richting Scherpenzeel. Tot aan Camping de Grebbelinie had ik geen pijlen of GPX nodig. Zeer bekend terrein en dat betekende ook dat ik vooraf wist dat het vandaag voornamelijk een wandeling over de Grebbelinie zou zijn. Ik had een koffiepauze gepland bij de eerder genoemde camping, maar de receptie werd verbouwd, dus zonder koffie vervolgde ik mijn weg. In de verte hoorde ik het verkeer over de N224 rijden en ik wist dat restaurant De Dennen nabij zou zijn. Een glaasje limonade en een lekkere lunch liet ik me goed smaken. Onderweg had ik meerdere historische plekken uit de vaderlandse geschiedenis gezien. Verschillende forten en zogenaamde werken verwezen naar vervlogen tijden. Bij de Oude Holleweg verliet ik de Grebbelinie en ging de route over asfalt richting Scherpenzeel. In Scherpenzeel eindigde deze wandeltweedaagse en met het openbaar vervoer was ik vrij vlot weer thuis.

Met enige acrobatiek over het klompenpad

De wandeling ging verder richting Amersfoort en ook nu kwam de Grebbelinie weer snel in beeld. Ik volgde het pad tot ik rechts een klein stukje van het voormalig spoortracé tussen Amersfoort en Kesteren kon volgen. Daarna ging de route verder over het oudste klompenpad van Nederland en kreeg ik voor het eerst te maken met serieuze wateroverlast op het Utrechtpad. Met waterdichte schoenen en enige acrobatiek wist ik alle nattigheid de baas te blijven, maar anderhalve kilometer verder was het onmogelijk om de route te blijven volgen. De boel stond blank zover ik kon zien. Een stukje omlopen was de enige optie en na enige tijd kon ik de route toch weer oppakken. Bij ‘Vogelwater Den Treek’ pauzeerde ik even en genoot ik van het uitzicht. Daarna door naar Amersfoort, al zou ik niet stoppen bij het eigenlijke eindpunt van deze etappe, maar een stukje verder. Ter hoogte van de velden van voetbalvereniging CJVV verliet ik de route en een paar honderd meter verderop kon ik met de bus terug naar Scherpenzeel. Goed geregeld, dat openbaar vervoer in de provincie Utrecht.

We zijn er bijna

Twee dagen later begon het weer te kriebelen. Ik volgde in Amersfoort de oude route van het Utrechtpad. Deze was nog prima gemarkeerd. Een flinke slinger door de stad en een buitenwijk brachten mij bij een afgesloten weg. Omlopen dus, maar uiteindelijk kon ik wél mijn route vervolgen zoals gepland. Afslaan naar links en hier volgde een lang pad met uitzicht op prachtige natuur met vele informatieborden over weidevogels. Na enige tijd kon ik de Eem gaan volgen. In eerste instantie nog verhard, maar later door een enorm lang pad met modder en water. Met de trein vanaf station Baarn ging ik terug naar Amersfoort en een paar haltes met de bus brachten mij weer terug bij de auto. Het einde van het Utrechtpad kwam in zicht.

Puzzelen met de laatste kilometers

Met nog 44 kilometer tot aan de dom in Utrecht werd het puzzelen hoe ik de laatste etappes zou gaan indelen. Ik besloot om de auto in Hollandsche Rading te parkeren en met de trein naar Baarn te gaan; met overstap in Hilversum. Vanuit Baarn liep ik terug naar de Hollandsche Rading. De route voerde onder andere langs Paleis Soestdijk en langs de woning van Prinses Beatrix, al was van Kasteel Drakensteyn vanaf de openbare weg niets te zien.Iets verder was de route volledig onbegaanbaar door wateroverlast. Via wat vage paden tussen de struiken door, kwam ik weer op de route. In Hollandsche Rading pakte ik de auto terug naar huis.

De slotetappe naar de Domtoren!

Een dag later maakte ik me op voor de slotetappe van Hollandsche Rading naar het centrum van Utrecht. Het was zaterdag en de weersomstandigheden waren subliem. De markeringen onderweg waren te vaak afwezig of op onhandige plaatsen aangebracht. Hierdoor liep ik verkeerd en bracht de GPX uiteindelijk uitkomst. Parallel aan Vliegveld Hilversum liep een briljant mooi onverhard pad waar ik enorm van genoot. Rechts van mij zag ik kleine vliegtuigen opstijgen. Aan het eind van dit pad pauzeerde ik kort om daarna door te lopen richting Tienhoven. Links van mij kon ik het eindpunt van het Utrechtpad al enige tijd zien: de Utrechtse Domtoren.

Ik was blij dat ik na Tienhoven richting Maarssen kon gaan. Een horeca rust in Tienhoven zat er niet in. De boel zat dicht en er was ook geen bankje te vinden.. In Maarssen  had ik meer geluk. Door iets van de route af te wijken kon ik in het centrum een heerlijke lunch bestellen en me zo opladen voor de slotkilometers van het Utrechtpad. Langs Slot Zuylen en de Vechtse Banen slingerde de route naar de binnenstad van Utrecht. Het was zaterdagmiddag en lekker druk. Nog één keer linksaf en met een klap tegen de Domtoren voltooide ik het Utrechtpad. Na een bezoekje aan de Legostore in het centrum pakte ik de trein terug naar Hollandsche Rading om daarna met de auto terug naar huis te rijden.

Het Utrechtpad afgerond, en wat nu?

En ja … wat wordt het volgende pad? Die vraag kan ik nog niet beantwoorden. De agenda is gevuld met enkele fraaie georganiseerde wandeltochten en deze vul ik aan met fijne klompenpaden. 

Het Streekpad Nijmegen, Veluwe Zwerfpad, het Trekvogelpad en het Pieterpad hebben wel mijn interesse, maar concrete plannen zijn er nog niet.